Türk Çocuğu Beni Bekliyor

Bir gece Çankaya’da Atatürk’ün huzurlarında bulunuyorduk. O gecenin sabahı saat beş, beş buçukta, hepimiz içkiliydik. Terasa çıktık, terasın biraz ötesinde, süngülü bir nöbetçi bekliyor. Onu göstererek, bana dedi ki:

-“Bu Türk çocuğunun, orada kimi beklediğini biliyor musun?” Gayet normal olarak, dilimin ucuna gelen ilk yanıt şu oldu:

-“Köşkü…”

-“Hayır! Dedi, orada benim yatak odam var. Onun penceresi altında dolaşıyor. Uykusuz, sabaha kadar beni bekliyor.” Ve gözlerini Mehmetçikten ayırmadan, ilave etti.

-“Türkün bir büyüğüne, kumandanına bağlılığı dünya üzerinde emsalsizdir.” Bana döndü. Gözü yaşlı idi, sesi yumuşamış, halinde bir hüzün vardı:

-“Türk çocuğu beni bekliyor…” dedi. Vasfi Rıza Zobu’dan¹ bir anı.²

1 Vasfi Ziya Zobu, (1902–1992), Tiyatro ve Sinema sanatçısı.

2 Niyazi Ahmet Banoğlu, a.g.e., s. 296–297

Kaynak: Atatürk ve Unutulmaz Anıları, Ahmet Gürel, Bülent Türker, Nisan 2009