İzmir’e Doğru

Sabah kahvaltısında, Gazi Mustafa Kemal Paşa Halide Edip Hanım’a:

“Bugün İzmir’e gireceğiz” dedi. Ben de dedim ki:

“Bir zafer alayında gitmek istemem, teşekkür ederim. Ben sonra yalnız başıma gelirim” dedim. O, amir sesiyle: “Geleceksin, hanımefendi” dedi.

Öğle vakti zeytin dallarıyla süslenmiş beş otomobille İzmir’e hareket ettik. Askerler yanda yürüyorlardı. Ben, yürüyen askerlerle beraber olamadığıma hayıflanıyordum. Fakat Gazi, o gün kutsal bir semboldü; Halkın kurtarıcısıydı. Şehrin kapısında bir süvari alayı bizi karşıladı. Romantik bir görünüşleri vardı. Onlar dokuz gün at üstünde Yunan ordusunu arkasından kovalamışlardı. Bir an tehlikeden kurtulmamışlar, bir an dinlenmemişlerdi. Atlılar ve atlar büyük bir görkem teşkil ediyorlardı. Özellikle başlarında bir genç komutan dikkati çekiyordu, kafası bir iskelet gibiydi, avurtları çökmüştü, gözleri dört bir tarafı tarıyor ve durmadan emirler veriyordu. Bir anda askerler kılıçlarını çektiler, iki tarafımızda kılıçları güneşte parlayarak yürüdüler. Kapalı Çarşıdan geçerken nal sesleri kulakları parçalıyordu. Kaldırımlarda asker ve insanlar yürüyordu, kılıçlar parlıyordu. Bunların arasında binlerce insandan, “Yaşa!” sesleri yükseliyordu.1

1 Kemal Arıburnu, Atatürk’ten Anılar, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, Ankara 1976.s. 72-73

Kaynak: Atatürk ve Unutulmaz Anıları, Ahmet Gürel, Bülent Türker, Nisan 2009