ÇANKAYA’DA

Ana-oğul görüşmelerinin birinde tanık olduğum bir durumu değeri sonsuz olan Bayan Zübeyde’nin işlek zekasının bir örneği olarak sunacağım: Atatürk, anasının elini öptü. Bayan Zübeyde oğluna elini uzatırken çoşkun sevgisinin gözlerine toplanan bütün anlamıyla Atatürk’ü bağrına basmak istiyordu. O’nu kucakladıktan sonra aziz Türk Milletine eşsiz bir kurtarıcı kahraman veren ana olmak itibariyle gururlanmalı idi. Fakat öyle olmadı, bahtiyarlığı gülen şirin yüzünden okunurken o büyük Türk anası yüzünü, kolları arasından uzaklaşan çok sevdiği oğlunun eline sundu.

Atatürk:

-“ Ne yapıyorsun anne?” dedi. Elini çekmek istedi. Bayan Zübeyde, sakin ve keskin bir ciddilik içinde:

-“ Ben senin ananım, sen benim elimi öpmekle bana karşı olan görevini yapıyorsun. Fakat sen vatanı ve milleti kurtaran bir Devlet Başkanısın. Ben de bu aziz milletin bir ferdiyim ve onun taba’sıyım. Elini öpebilirim.”

Karşılığını verdi.

Cevat Abbas Gürer

Kaynak: Atatürk’ten Anılar, Kemal Arıburnu, İnkılap Kitapevi 1998. ISBN: 975-10-1392-5. Sayfa: 53. (Cevat Abbas Gürer, Atatürk’ün Zengin Tarihinden Birkaç Yaprak, 1939. Sayfa:161-162)