ÖLMEZ

Bitmez yasımız, içte kapanmaz yaramız tez,

İnsanlar ölür, bir koca tarih olan ölmez!

Solmaz o beniz, yok, o bakışlar yine mavi,

Lâyık onu tutsak biz ilahlarla müsavi.

Göğsünde bu yurdun tütedurdukça ocaklar

Eksilmeyecektir ona kan ağlayacaklar.

Batmaz o güneş, yurdu aşıp tarihe dalsa,

Her Türk Ata’nın yolcusudur tek kişi kalsa!

Atmaz bir adım arkaya “Türk”üm diyecek genç,

Yoktur onu inkâr edecek, varsa ne iğrenç!

Çiğnenmeyecek ömrünü vakfettiği ülkü,

Ahrette bulur, ölse de, ardında bu mülkü.

Ant içtik evet gitmeye gösterdiği izden,

Her gün tutacaktır o büyük Ruh elimizden.

Yok işte bakın ondaki nur ayda, güneşte,

On beş yıla sığdırdı o Dev, yüzyılı işte!

Gencim! diyen artık bir akistir o güneşten.

İçlerde yanan kutsal alev hep o ateşten.

Parlar o güneş, âlemi sonsuz gece sarsa,

Bir laht ona tarih, o anıt şanına darsa.

Bir dağdı aşılmaz, yüce gökten daha yüksek,

Yetmez, biz o insanla asırlarca övünsek.

En ünlü adamlar bile etsin ona gıpta

Yansın ona âlem, yüreğinde kan akıp da.

Kalbimizdeki tunç heykeli gök çatlasa bölmez,

İnsanlar ölür, Türk’e ilâh olmuş er ölmez!

Orhan Seyfi ORHON